Interview met de directeur-eigenaar

Interview nieuwe directeur

Lees hier nu het interview met onze nieuwe directeur! ‘ De trend is niet altijd juist ‘ 

update: 2017

 

Interview oude directeur

Bron: Financieel Dagblad van zaterdag 25 januari 2014 (pdf)

“Mijn vader kijkt nog altijd mee.”

Als directeur-eigenaar van een bedrijf dat doet in thermovormen – ofwel vacuümvormen – van kunststof maatwerk producten, is Annelies Batelaan (47) een van de gezichten achter de maakindustrie in ons land. “Dit jaar staan alle seinen op groen.”

U nam op 23-jarige leeftijd het bedrijf van uw vader over. Was u voorbestemd om te ondernemen?

“Ik ben de jongste van vier kinderen, maar mijn vader zei al toen ik op de lagere school zat: Jij bent geknipt voor de zaak, als iemand het gaat doen, dan ga jij de zaak overnemen. De rest had andere interesses. Maar toen ik mijn opleiding HBO Bedrijfskunde had afgerond, wilde ik toch echt wat anders. Plastic? Dat stinkt. Automatisering is zoveel sexyer, dacht ik. Na een jaar vroeg mijn vader, hij was toen 59, me opnieuw – hij wilde er echt mee gaan stoppen. En toen viel het kwartje. Binnen 24 uur heb ik ja gezegd tegen zijn opvolging. Een jaar later zat hij hier in de productiehal op een stoel, krijtbleek, zei: “Ik voel me beroerd”. Ik met hem naar het ziekenhuis, bleek het een zwaar hartinfarct te zijn, hij moest meteen blijven. Op de terugweg zat ik in mijn auto en toen werd het heel helder: nu sta ik er alleen voor. Nadat hij was hersteld, hebben we de verkoop van het bedrijf in één keer goed geregeld.”

Hoe doorstaat een bedrijf als het uwe de economische terugval?

“We hebben vijf lastige jaren gehad. Het bedrijf levert aan andere bedrijven, in de apparaten- of machinebouw bijvoorbeeld. Als daar productie-uitval is, kloppen ze minder bij ons aan, dat merkten we meteen. De omzet zakte van anderhalf naar ruim een miljoen, zo, pats. 2012 was het dieptepunt, toen moest ik voor het eerst echt ingrijpen. Personeel vervangen, nieuwe doelen stellen: mijn eigenlijke vuurdoop. Nu staat het team en stromen de orderboeken vol. We verwachten onze hoogste omzet ooit, alle seinen staan op groen. Dat roep je over je af, ook hoor. Enthousiast en vol energie de markt te lijf gaan, dat scheelt alles.”

Merkt u die vrolijkheid ook om u heen?

“Ik ben lid van de Entrepreneurs’ Organization, een wereldwijd netwerk van ruim 8 duizend ondernemers die elkaar met raad en daad terzijde staan. Op zakelijk, maar ook op persoonlijk vlak. In mijn ‘subgroepje’ is het beeld wisselend: sommigen gaat het weer voor de wind, anderen wachten nog op betere tijden. Zonder de energie van zo’n netwerk had het bedrijf niet meer bestaan na zo veel matige jaren, dat durf ik wel te stellen. Terwijl we nu, geholpen door het boek van Verne Harnish, Mastering The Rockefellers Habits, een ‘big hairy audacious goal’ hebben benoemd: in 2020 zijn wij stiekem overal. Onze naam staat er dan wel niet op, wij weten dat ons kunststof in de ruimte zweeft als onderdeel van een ESA-ruimtepak, dat de een onderdeel van de bier-tap uit de Heineken-commercial door ons is gemaakt.”

 Wat ontroert u?

“Laatst voerde mijn dochter van tien op de ijsbaan een kunstschaatskür uit, op muziek van Miley Cyrus nog wel – dan schiet ik echt vol. Mijn zoon van zeven kan opruimklusjes afkopen met kussen en knuffels, daar maakt hij geen half werk van. En ja, mijn vader kijkt nog altijd over mijn schouder, al is hij in 2008 overleden. Vanochtend nog, toen ik mijn man zei dat we het in dit interview ook over hem gingen hebben, hield ik het niet droog.”

 Waarvan ligt u wakker?

“Of het wel de goede kant op gaat. Moeten we niet éérst sales oppeppen voordat we het team herstructureren? Als ik echt lig te woelen, pak ik mijn mobiel voor een spelletje Rummikub of Patience. Met mezelf, dan heb je niet de stress dat je van iemand verliest, haha.”

Bent u sportief?

“In mijn gedachten: zeer. En verder… eh. Nou ja, ik heb een abonnement op de sportschool, maar er is geen vriendin die me over de streep trekt: We moeten nu echt weer gaan. Ik eet wel heel bewust; gojibessen door de havermout ’s ochtends. En ik begin volgende week met een detox-kuur. Inclusief sapvasten weekend met yoga, massages en sauna.”

Een tafel voor vier, u bent gastvrouw. Uw gasten?

“Op een university van de Entepreneurs’ Organization was Kofi Annan uitgenodigd. Toen hij binnen kwam ging er een golf energie door de zaal! Wat me treft in de man is zijn onbaatzuchtigheid, zijn grootmoedigheid. Al denk ik niet dat ik hem durf aan te spreken als hij aanschuift eerlijk gezegd. De tweede gast zou de Braziliaanse topondernemer Ricardo Semler zijn, die zijn enorme bedrijf gebouwd heeft op volledige transparantie tussen mensen. Zonder regels en druk van bovenaf, met zo veel eigen verantwoordelijkheid voor medewerkers dat ze bij voorbeeld hun eigen salaris kunnen bepalen. En dan Timothy Ferriss, bedenker en auteur van The 4 Hour Workweek. Hij laat zien dat werk maar een onderdeel is van het leven, geld is een middel en familie en geluk zijn veel belangrijker. Het zou aan tafel gaan over de vraag, hoe je het leven zo kunt inrichten dat het er voor iedereen beter op wordt.”

Waarmee bent u te kwetsen?

“Ik kan boos worden als ik word weggezet als ‘dom’. Ik wil goed genoeg gevonden worden.”

Stel, u begint helemaal opnieuw.

“Ondernemerschap zit in mijn bloed. Al zou werken voor een baas een hoop stress schelen – jammer dan. Gastvrijheid is voor mij belangrijk, ik zou denk ik gastvrouw worden in mijn eigen restaurant of bar. Bij ons thuis staat de deur altijd open, een gevulde tafel vol mensen eromheen maakt me blij. Dat bourgondische heb ik van mijn vader: overal een feestje van maken.”

Wat is de grootste misvatting die mensen over u hebben?

“Dat ik het allemaal weet. Dan denk ik, was ik niet te positief, te enthousiast? Mensen zeggen dat ook wel eens: Annelies, nu weer even met beide benen op aarde.”

Seks, drugs of rock & roll?

“Met drugs heb ik geen ervaring. Dat wordt dus een combinatie van die andere twee.”

Uw heimelijke genoegen?

“Dat ik in mijn kledingkasten al mijn kleding op kleur hang – en op soort. En voor blouses heb ik uitsluitend zwarte hangertjes en voor de andere kleding witte. Soms heeft de schoonmaakster dat niet door, dan moet ik even de boel opnieuw doen. Als ik een perfect ingerichte kast openzwaai, word ik meteen blij.”

Welk plan gaat u ooit uitvoeren?

“Ik doe dit werk al meer dan 20 jaar. Ooit zal ik, net als mijn vader, vast het bedrijf over laten gaan in andere goede handen. Daarna wil ik reizen, met het gezin. En dan niet lullig twee weekjes, maar maanden lang. Ergens anders wonen ook, vreemde culturen leren kennen – de wereld is zo verschrikkelijk mooi.”

Wat heeft u verzwegen op uw cv?

“Ooit heb ik mijn leeftijd vervalst. Ik was veertien, en mocht nog niet in de schoenenzaak werken. Maar ik wilde zo graag, dus ik zei dat ik vijftien was. Heerlijk hele pallets met schoenendozen bestickeren, productiewerk doen. Ik verkocht ook echt, hoor. Een fraai, duur paar aan een dame; ik zie nog mijn baas kijken, hoe flikt ze hem dat nou?

De dood.

“Toen ik als laatste kind achttien was geworden, zei mijn vader als halve grap: nu kan ik gaan. Dat vond ik niet zo geslaagd, zelf wil ik mijn kinderen zo lang mogelijk blijven volgen in hun leven, blijven steunen in hun beslissingen, hun relaties, hun onzekerheden. Ik wil oud worden, daarom eet ik zo bewust. Tja, als je 95 bent, al je familie en vrienden zijn dood, je lichaam wil niet meer, dan mag het van mij. Ik heb een keer mijn horoscoop laten trekken, daar kwam uit dat ik aan ouderdom zal overlijden. Die gedachte koester ik.”

Vragen of opmerkingen

Voor vragen en/of opmerkingen kunt u Annelies Batelaan altijd mailen of bellen via:

a.batelaan@batelaan.nl
T. 071 561 33 01